“İnsan sevdiğini anar,andığını sever.” der eskiler. Değer verilen insan kalemin ucunda kelimelere dönüşüyorsa ve sevilen; bakışıyla, duruşuyla, gülüşüyle gönlün kaptan köşkünde yer buluyorsa sebepsiz hatta yalnızca varlığıyla bile huzur veriyorsa sevene, o güzel insan yaşamın ta kendisi olmuş demektir artık. Hele ki bu insan; senin eksik kalan tarafını ikmal eden, hayatını birleştirdiğin, dünyaya senin gözünden bakan bir çift göz ise…
***
Aliye… Hikâyesi yarım kalmış vefalı bir eş… Sabahattin Ali’nin gözbebeği… Bir eşten ziyade can, canan… Ayrı kaldığı zamanlarda Sabahattin Ali’ ye yazdığı bir mektubunda : “Gözlerimi kapadığımda hep senin hayalini görüyorum.” der Aliye Hanım. Kısa yaşamında hayatı boyunca raf ömrünü kestiremediği birçok sıkıntıya maruz kalan Sabahhattin Ali ise eşine cevaben yazdığı mektupta şöyle der: “Ben gözlerim açıkken bile seni görüyorum.”
