Acem ülkesinde Pehlivan derler bir karınca var idi. Çenesine kuvvetli azmiyle nam salmış bir yiğit olan Pehlivan kırk batman ağırlığında daneleri kaldırır, kırk arşın uzunlugundaki çöpleri cenesiyle dilimlerdi. Kendisine meydan okuyan Nlnice yiğitleri bir hamlede ters vevirip yere vurur idi. Günlerden birgün yere vurdugu bir kızıl karınca söylendi: “Şark obasında Balsultan adlı bir prenses vardır. Kendisiyle boy ölçüşen nice yigitleri hak ile yeksan etmiş , kuvvetlileri zelil edermiş. Gidesinde dengini bulasın.” Bunu duyan Pehlivanın gönlüne bir ateş düşmüş, Balsultanın obasına dogru yola cıkmış. Kapısının eşiğine varıp onu gördüğünde ise olanlar olmuş. İhtiyarı elinden gitmiş, güzelliğinden hayrete düşüp şaşırıp kalmış, lal olmuş. Neden sonra Balsultan seslenmiş:
-Ey şaşkın aşık, buraya nice yigitler geldi, zemin onlarin çürüyen cesetleriyle örtülü olup kafatasları ise tahtimı süslemektedir. Dilegini söyle.
Bu sesi isiten Pehlivanin dilinin bagı çözülmüş, başlamış söylemeye:
-Ey karanlık gecenin sabahı olan ay yüzlü melek , senden birşey dilemem. Yalnız sensiz yaşamam da mumkun degildir. Lütfet de bana bir yol göster.
Balsultan tahtina yaslanıp irade buyurmuş:
Kırk fersah , dört konaklik bir yolculuga cıkacaksın. Hava vafisinde yuruyecek, ateş cölünü katedecek, su nehrini aşacak, toprak bataklığı gececeksin. Yolun sonunda buldugun inciyi de bana getireceksin. Yolculuğu tamamlar da inciyi getirirsen ne ala, degilse kafatasın tahtimı süsler.
Bunu duyan Pehlivan hemen yola koyuldu. Ilkin hava vadisine ulaşti. Uzaktan deve yahut fil derisinden yapılmış köslerin korkunç sesleri isitiliyordu. Yaklaştıkça gürültü arttı. Önceleri hafif hafif esen ruzgar siddetleniyordu.Vadinin ortasına henüz gelmisti ki rüzgar, Karınca Pehlivanı kaldırıp saga sola vurmaya başladı. Kayalara savrulan bedenindeki kemiklerin sesi gokgürültüsü ve rüzgarın sesine karışıp gidiyordu. Nihayet bu çarpmaların neticesinde kendinden
Gözlerini actığında ateş çölünün kenarindaydı. Alevler sıradağlar gibi önünde uzayıp giderken nice günesleri yutacak gibi parlıyordu. Aşka ikrar verdik, yoldan dönersem küllerimi savursunlar diyerek ateşe daldı. Pehlivanın içindeki ateş dışarıdakine galebe etti , Ya naru berden selamen hitabı işitildi, yürümeye devam etti. Yalnız birara Balsultanı unuttu da memleketini hatırladı. Beni şimdi bir görseler diye içinden geçirdi. O vakit terlemeye başladı. Terden gözü yanınca hatasını anladı, tevbe etti. Gözünde sevgilinin hayali o çölü aşıp gitti.
Durup dinlenmeden nehrin kıyısına vardı. Su öyle nihayetsizdi ki denizler onda kaybolurdu. Tereddüt etmeden suya atladı. Atlar atlamaz da azgın nehir onu altına alıverdi , sürüklemeye başladi. Ne nefsinin gucü ne de aklının tedbiri işe yaramazdi. Ne çare dedi, ellerini ve kollarını acıp suya teslim oldu. Bu teslimiyet de ise binbir mucize gizliydi. Su onu yavaşça yukarıya taşıdı, son durağı olan toprak bataklıga iletti.
Neşeyle ayağa kalkan Pehlivan bir anda batmaya başladı. Herbir hareketiyle batışı hızlanıyordu. Yer anam, gok atam, aşk mezarım diye seslendi. Kıpırdamadı. Leyteni küntü türaba’yı bildi. Yüz sürüp , kademini hakikate bastı. O parlak inciyi buldu. Üstündeki camuru silkeledi,kalktı yürüdü.
Nihayet Balsultanın konağına erişti. Kapıyı vurdu. İceriden bir ses işitildi:
-Ey Can , kimsin ?
Pehlivan, “Seslenilen seslenenden ayrı degildir.”
derdemez kapı gözden kayboldu. Balsultan göründü. Pehlivana bakıp sordu:
-Peki ben kimim ?
-Sen o Balsın ki nice bilginler onu tavsif etti, sayip döktüler. Ancak onlardan hiçbiri balın tadına bakanlara ulaşamaz. Ya onu yiyip benliği bal olan için bal nedir ki ? Bu sır odur ki nice seyyareler birbirine erişmez, gene de birbiri etrafında döner dururlar. Karanlık odada iki nesne gözden kaybolur da vücutları bir olur. Vuslat, birbirinden ayrı olanlara mahsustur.
Balsultan gülümsedi, Pehlivan inciyi sahibine teslim etmişti…
Uyumsuzlar 