Babanız içerde şiir yazıyor diye
çocuklarımı sessiz ağlattım ben.
Hatice Erbaş
Güzelliğin geçici olmadığını senden öğrendim. ***
İnsan acısından utanır mı
Döktüğüm yaşlarla zehirleniyorum. ***
İki kişilik bir yalnızlığım fotoğraflarının önünde
Birisi alıp götürdüğün, öteki bırakıp gittiğin. ***
Bir gün, “benim için şiir yazdın mı hiç” demiştin. Göstermiştim, “şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta Caddesi’ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen.” ***
Canım ne kadar acıyorsa sözüm o kadar üşüyor. ***
İnsan dersen
Ha var, ha yok. ***
Ne zaman öğreneceksiniz bilmiyorum ki
Evlerin yalnız eşyalardan yapılmadığını. ***
Gülüp oynadığım ele karşıdır.
Karacaoğlan ***
Dünya hükmünden azade Leyla’m
Sen bir Tanrı masalısın bundan sonra
Ben evin eşiğinde
Her gün ipe çekilen bir eski rüya. ***
Misafirler gitti
Biz kaldık yine.
Eşyaların düzeni bozulmasın diye
Çırpınıp durdum sessizce.
Yeri değişen her şeyin
Seni biraz daha uzaklaştırdığını söyledim
Öylece baktılar yüzüme.
İnsan anılarını nasıl korur başka
Bilmiyorum
Duvarda kocaman bir çivi deliği. ***
Evimin sızısı… ***
Ölümü de dünyada yaşıyormuş insan
Gövdem kalbimin darağacı ***
Yeryüzü şarkım, sürmeli pencerem
Her sabah aynı soğuk
Her akşam aynı keder
Yastığını koklaya koklaya öğrendim
İnsan bir kere ölmüyormuş meğer …. ***
Uyumsuzlar 